cunda

“Âşıklar şehre döndüler / Yarıda kaldı sabah biten geceler” der şarkının devamı… Yazılmış en güzel yaz şarkılarından biridir belki de. Yaz aşıklarına seslenir aslında şarkı, biraz da sonbaharın hüznü hissedilir…

Az önce elimizde çay bardaklarımız, kucağımızda kedimizle bir dvd izledik. Ahmet hocanın kendisinden dinledik Ayvalık’ı, Ayvalık mutfağını, o güzelim yemeklerini, zeytinyağını… Sakızlı kurabiye yapımını, lor tatlısına şerbetin verilişini, deniz börülcesinin ayıklanışını,…

Çok sevdiniz, özlediğinizi söylediniz, devam edelim o halde dedim. Zaten henüz dönmeye niyetim yok oralardan… İstanbul özellikle günün erken saatlerinde sonbaharı karşılamaya hevesli olsa da şimdilerde, ben hâlâ yaz sabahlarındayım,…

Ayvalık’ta olmak, bıraktığımız tüm güzellikleri hep aynı yerinde bulacağımıza inanmak demek. Her defasında “ya artık yoklarsa?” diye belli belirsiz bir ses yükselse de içimizden, var olmuşların yok olamayacaklarına duyulan inancın…

Perşembe sabahı erken uyandığıma ancak Ayvalık’taysam sevinebilirim… Perşembe günü pazar kurulur çünkü… Ve pazara erkenden gitmek gerekir. Hem iğne atılsa yere düşmez kalabalıkta kalmamak için, hem de bastıran sıcağa yakalanmamak…

Şehrin anaforuna kapılalı 10 gün oldu… Uzaklardayken akıp giden zamanı aldığımız her nefeste hissediyorduk. Oysa şimdi, sabah aldığım nefesi tutup akşam bırakıyorum sanki… yaşadığım anlardan bir şey anlamaksızın, bir şeyler…

Masallar bitmez, dinlemek ve anlatmak isteyene.. Bir masal anlattım ben de, kendi masalımı… belki sadece yazmak için, belki sadece birer altyazı olsun diye, “elde kalan resimlere”… Son resimler, son kareler…

Masal, lezzetlerle devam etsin istedim. Zaten her masal damakta bir tat bırakmaz mı? Hani şekerli bir tattır o, çocukluğa dair… İşte öyle devam etsin istedim… Ben hep damağımda o şekerli…

Anlatılacak çok şey var demiştim. Çok anı, çok fotoğraf… Düşündükçe, anılar mı fotoğrafların peşi sıra geliyor, yoksa fotoğraflar mı anıların bilmiyorum. Ama onları kucakladığımda, artık hep deniz ve güneş kokulu…

Kaçtım sonunda İstanbul’dan…. olacağı buydu! Hem ruhum ağrıyordu hem bedenim… kronikleşecekti hafifletmeseydim… hem, ne kadar uzak kalabilirdim ki zaten? Sonunda oldu. Kaçtım. Arkama bakmadan hem de! Erguvanlara inat, zeytin ağaçlarına…