Bakalım bu yazıyı kimler bulacak… Tanıtımını yapmayacağım çünkü sanırım bu mecra benim iç dökme mecram olacak. Çünkü iç dökmeye feci ihtiyacım var. Instagram’ın beklentilerinden bağımsız olarak, belki sadece eski okurların…

“Ekmek, şarap, sen ve ben Bir de sabahın dördü…” diye başlayan o şiir / şarkı, bütün üniversite dönemimi ve o dönemki aşklarımı etkilemiştir dersem yalan olmaz. Şiirde bahsedilen aşkı bir…

Nefes, hayata geldiğimizde yaptığımız ilk eylem… Gözyaşlarımızdan bile önce nefes alıyoruz… Ve bu hayattan gittiğimizde de “son nefesini verdi” diyecekler ardımızdan… Nefes, işte bu yüzden “hayat” demek. Bugün, sevgili arkadaşım…

Birçok şeye kırgın olduğum bir dönemdeyim. Çok sevdiğim, onca emek verdiğim blogum da bunlara dahil. “Yazmayacağım artık” demiştim Emine’ye, geçenlerde konuşurken. Bir şey dememişti. Çünkü o bilir benim yazmadan yaşayamayacağımı.…

Yine epeyce zaman geçmiş. Bu arada birçok şey yaşadım, hayatımda büyük değişimler oldu ancak bu blogun (ve bu yazının) konusu bunlar değil. İçinizde özel yaşantıma dair de bir şeyler öğrenmek…

Bazıları kızılcık diyor ona, bazıları da turna yemişi… Hatta çok yanlış şekilde yaban mersini diyen de var ama yaban mersini (blueberry) bambaşka bir meyve aslında. Cranberry, vücutta bakterilerin tutunmasını ve…

İlkler hep heyecanlıdır, hep güzeldir, hep karın ağrıtır, hep hep hep… Tüm duyguları bir arada yaşatır. Bilinmeyenin yanı sıra gelen soru işaretleri, sonuçta yerini noktalara veya ünlemlere bırakır. Ama asla…

Uzun zamandır yazmak istediğim bir yazı bu. Yazmayı çok seven, koşmayı da çok seven biri olarak, koşuya dair bir şeyler yazma vaktimin gelmesini uzun süredir bekliyordum. Aslında itiraf etmek gerekirse,…

Uzun zaman olmuştu küçük şehrime kaçmayalı. O kendisine “büyükşehir” desin istediği kadar, benim hep küçük şehrim olarak kalacak. Ve iyi ki öyle… Sakin caddelerinde annemle yürümeyi, sabah ayazında koşmayı, Forum’una…

Hem de son derece keyif alarak yerler çünkü vücutları karbonhidratı çok güzel yakar. Egzersizin arttırdığı iştahları ve hızlı çalışan metabolizmaları ile kolay da doymazlar üstelik 🙂 Oysa düzenli ve yoğun…

Aslında veda etmiyorum demiştim… Bundan 3,5 yıl önce! İnsan ömründe önemli bir zaman dilimi belki de. İşte yeniden buradayım. Hep buradaydım. Kahve’nin eski müdavimleri ya da tarif ararken tesadüfen keşfedenler…

Evet bir merhaba demek için… Ve bir özür borcum olduğu için… Ocakta bir yandan zeytinyağlı barbunya pişerken, yine mutfaktan çıkılamamış bir pazar gününün akşamında, oturdum birkaç satır yazmak istedim. Aslında…

Merhaba! Hâlâ birileri tıklıyor mu, arşivi okuyor mu diye merak ediyorum… Çünkü Sibelinkahvesi geri dönüyor! Şu an yepyeni bir heyecanla, yepyeni bir tasarımla, yepyeni (ama özlediklerinize yakın) bir içerikle tekrar…

Uzun zamandır “yarın”, “daha sonra” diyerek erteliyordum. Takvim Temmuz’u gösterince artık yazmam gerektiğini hissettim. 26 Temmuz 2005’te başladı Sibel’in Kahvesi’nin yolculuğu. Yapmak istediğim iş, yaşamak istediğim kent, olmak istediğim kadın…

Her yıl bahara dek sabredemez, bir de kış ortasında giderim küçük şehrime… Gerçi artık küçük dersem alınabilir bana, zira Aydın “büyükşehir” oldu. Ama çocuklarını hep çocuk olarak gören anneler gibi,…

Kahvaltı benim için daima en güzel yemektir, günde üç öğün yenilebilecek, asla bıkılmayacak cinsten. İnsan benim gibi tam bir ekmek düşkünü, peynir delisi, zeytin aşığı, haşlanmış yumurta tutkunu, tomurcuk katılmış…

İlk kez duyan herkesin “sütün reçeli mi olurmuş?” diye tepki verdiği, tadınca da inanamadığı, şahane bir lezzetle tanıştırmak istiyorum sizleri. Zaten tanışmış olanlarınız mutlaka vardır. Nasıl bir tat diye sorarsanız;…

Dışarda buz gibi bir hava ve lapa lapa yağan kar varken evde olmak ne güzeldir… Cama çarpıp eriyen kar tanelerine dalıp gitmek, mutfakta sürekli sıcak bir demlik çayı hazır ederek…

Bu çok sevdiğim kekin tarifini vereceğimi söylemiştim bir önceki yazımda. Ara fazla uzamasın istiyordum ama bir baktım ki neredeyse iki hafta geçmiş bile aradan… Zaman çok hızlı akıyor, özellikle yılın…

Sakız Adası’nda çok güzel kadınlara “sakız gibi kadın” derlermiş. Öyle değer veriyorlarmış ki bu kıymetli “Tanrı’nın gözyaşları”na, sıkı sıkı koruyorlarmış sakız ağaçlarını. Latince adı Pistacia Lentiscus/Chia olan sakız ağacının fıstıkgiller…